Binnen de actuariële beroepsvereniging is zelfontwikkeling een belangrijke pijler. Net als andere beroepsgroepen erkennen we het belang hiervan, wat heeft geleid tot de introductie van twee Permanente Educatie-programma’s: een puntenmodel en een persoonlijk ontwikkelingsmodel.
Misschien is het juist aan het einde van het jaar een goed moment om stil te staan bij het belang van blijven leren en jezelf ontwikkelen.
Het is weer de tijd van het jaar waarin we als actuarieel professionals bezig zijn met het halen van onze laatste (persoonlijke) leerdoelen. Voor velen voelt het als een race tegen de klok, vaak omdat het samenvalt met de drukte aan het einde van het jaar. Zelf ervaar ik deze hectiek minder, omdat ik het persoonlijke ontwikkelingsmodel volg. Hierbij plan ik mijn leerdoelen voor het hele jaar op een manier die goed past bij mijn wensen. Daarnaast geeft het mij als ondernemer de vrijheid om mijn eigen koers te bepalen in mijn ontwikkeling als actuaris, waarbij ik zowel aan mijn inhoudelijke kennis als aan mijn persoonlijke groei werk en zo mijn bijdrage aan de actuariële gemeenschap vergroot.
Nu heeft de kwantificering van kennis voor mij als “quant” wel iets comfortabels: het behalen van punten geeft de geruststelling dat alles keurig op orde is. Het PO-format is wellicht even wennen, omdat er meer vrijheid bij komt kijken. Laatst werd ik bijvoorbeeld door de CAPE (Commissie Accreditatie Permanente Educatie) benaderd om mijn zelfevaluatie in te dienen als onderdeel van het proces. Omdat ik geen “harde cijfers” heb, maakt dit het toch wel spannender. De uitslag? Daar moet ik nog even geduld voor hebben.
Misschien is het juist aan het einde van het jaar een goed moment om stil te staan bij het belang van blijven leren en jezelf ontwikkelen. Het model dat ik dat hiervoor gebruik, helpt mij in elk geval om te blijven groeien. Wil je weten hoe? Neem gerust contact met me op.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
