Bij navraag onder de dorpelingen - de AVG bestond nog niet en persoonlijke informatie werd grif gedeeld - wezen de vingers massaal naar één adres.
Had zich in het dorp een 'links nest' verschanst? Was hier sprake van een opmaat naar ontkerkelijking? Niets was minder waar. De stemmen waren uitgebracht door zes bejaarde nonnetjes uit het plaatselijke klooster. Zij hadden het tot voor kort niet breed, maar de komst van de AOW had daar in één klap verandering in gebracht. Het geschenk van Vadertje Drees werd met gejubel in ontvangst genomen, alsof de dames zojuist de straatprijs van de Postcode Loterij hadden gewonnen. Sister Act ten top! Desgevraagd verklaarde Moeder Overste dat het niet alleen om het geld ging. Drees had de stemmen verdiend, omdat hij vertrouwen gaf. De AOW stond als een huis zo zeker.
Het wordt vanzelf 2028 - als Trump en Poetin het niet al te bont maken - en dan komt het moment voor de sector om op adem te komen en verder te bouwen aan vertrouwen.
Het nonnenklooster bestaat al lang niet meer. Het gebouw is opgekocht door een private equity firm, die het op zijn beurt verhuurt aan een organisatie die er veel te dure 'zingevingsdagen' organiseert. Het is een prachtige plek om eens na te denken over de Wet toekomst pensioenen. Er is al veel over gezegd, en als actuaris die af en toe meeschrijft aan implementatieplannen en ziet hoe vakgenoten solidariteitsreserves aanleggen, netto- en bruto-profijtberekeningen uit hun mouw schudden én ook nog de plausibiliteit van al het rekenwerk onderschrijven, past vooral een woord van bewondering. Bewondering voor het rekenwerk en tegelijkertijd steeds meer verwondering over de hele gang van zaken.
Met de beste bedoelingen, om iedere plus of min op een goudschaaltje te wegen, sturen we pakken papier naar bestuurders, toezichthouders en deelnemers. We vullen uitgebreide Excelsheets met honderden vragen en schromen niet om terabytes aan data in portalen te plaatsen.
De deelnemer, die toch al niet veel op heeft met het taaie onderwerp, weet niet meer wat hij moet denken. Gevoed door eenzijdig negatieve media en opstootjes in het kabinet steekt hij het liefst de kop in het zand. En dan bij voorkeur op een warm strand met flamingo's en cocktails drinkend op een luchtbedje. Laten we de Zwitserleven-droom van de deelnemer vooral blijven koesteren en ons best blijven doen om het pensioen eenvoudig en uitlegbaar te maken.
Het wordt vanzelf 2028 - als Trump en Poetin het niet al te bont maken - en dan komt het moment voor de sector om op adem te komen en verder te bouwen aan vertrouwen. In hoeverre dat lukt met de huidige geopolitieke spanningen en dreigende inflatie, moeten we nog maar afwachten. Aan het nieuwe stelsel zal het niet liggen. Maar leg dat achteraf maar eens uit aan de deelnemer.
Ik vraag me overigens steeds vaker af waarin we als pensioenfondsen (moeten) gaan investeren? Hebben we nu echt al die jaren de portefeuilles vergroend en gepacificeerd om nu 180 graden te draaien? Ik wil het echt nog even niet weten en duik maar in een transitieplan, terwijl ik mijn kennis bijspijker met een leuke AI-cursus. Het wordt nog een lange zomer…
Deze blog is geschreven op persoonlijke titel.
