We leren onze kinderen lezen en schrijven en daarnaast ook rekenen. We zijn bekend met dyslexie, maar wat weten we van dyscalculie, of in meer begrijpelijke taal: ongecijferdheid of wiskundige ongeletterdheid? Het woord werd ruim dertig jaar geleden geïntroduceerd door de Amerikaanse wiskundige John Allen Paulos in zijn boek Ongecijferdheid (Innumeracy), waarin hij het belang van wiskundig denken benadrukte en inging op de gevolgen van wiskundige ongeletterdheid.
Het onderwijs in Nederland is van hoog niveau, maar de kwaliteit is dalend. Zo ook het wiskundeonderwijs en dat kost ons, naar verwachting, op de lange termijn, structureel enkele procenten van het bruto binnenlands product. Onderzoek toont bovendien aan dat het onze technologische en economische ontwikkeling tegenhoudt. Dit blijkt ook uit het chronische tekort aan technici en het feit dat scholieren steeds minder vaak voor een technisch profiel kiezen en onder technici kiezen er steeds minder voor een opleiding tot leraar. Met andere woorden een vicieuze cirkel, waar we niet uitkomen, tenzij er drastische maatregelen worden genomen.
Er gaat geen dag voorbij dat je niet met wiskunde bezig bent, alleen we realiseren ons dat niet of onvoldoende!
Gelukkig heeft de Onderwijsraad dit, in haar advies “Taal en rekenen in het vizier”, goed en duidelijk geadresseerd: rekenen is net als taal essentieel voor deelname aan de samenleving. In het advies wordt aangegeven dat gecijferdheid veel meer is dan rekenen alleen, het gaat namelijk om het creëren van begrip en gevoel voor getallen. De Onderwijsraad adviseert dan ook om rekenen te verankeren in alle andere vakgebieden om daarmee onderwijs in rekenen een verantwoordelijkheid te maken van alle docenten.
Waar het volgens mij om gaat is leerlingen enthousiast te maken voor rekenen (wiskunde) en dat kan alleen wanneer docenten zelf enthousiast zijn; de docent is dus key in dit veranderproces! Wiskunde kom je overal en elke dag tegen, waar je ook kijkt. Er gaat geen dag voorbij dat je niet met wiskunde bezig bent, alleen we realiseren ons dat niet of onvoldoende! Wiskunde moet niet meer worden beschouwd als vak, maar als essentiële vaardigheid die je nodig hebt in onze (datagedreven) maatschappij, een talent waarmee je in staat wordt gesteld allerlei praktische, dagelijkse (maatschappelijke) vraagstukken op te lossen. Deze insteek vereist (heel) veel van ons onderwijs en is in mijn ogen een noodzakelijke verandering om de gecijferdheid van de Nederlandse jeugd weer te laten toenemen.
Kortom, kijk anders naar wiskunde, vernieuw het wiskundeonderwijs, doe meer met praktijk cases en maak het sexy voor docent, leerling en toekomstige generaties!
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
