Want het was door verdrietige omstandigheden, we moesten eind november afscheid nemen van mijn moeder van 93 -de mens die ik het langst in mijn leven gekend heb- dat de Belgische psychiater Dirk De Wachter op mijn pad kwam. De documentaire Donderdagen met Dirk De Wachter (Brainwash Special, Human, een aanrader!), die me aanbevolen werd door vrienden, maakte diepe indruk. Als een ware taalkunstenaar die zijn Vlaamse zinnen beeldhouwt, vertelde hij over verdriet, geluk, kansen en ook over de kleine, maar o zo belangrijke dingen in het leven. "De ongelofelijke wonderlijkheid zit in de doodgewone dingen”. Dirk De Wachter werd net als wij geboren in een land zonder oorlog of hongersnood. Ook hij kreeg de kans te studeren, en in zijn geval voor arts/psychiater, “Het mooiste beroep dat er is.”, volgens Dirk. Allemaal chance, het werd hem en ons in de schoot geworpen. Hij heeft er, behalve hard werken, eigenlijk niets voor hoeven doen. Dirk voelt zich een geluksvogel.
In mijn vele gesprekken met actuariële professionals, die gezegend zijn met uitstekende competenties en skills, die konden studeren, en mede ook door de schaarste in de markt veel kansen hebben, gaan we in op hun professionele toekomst en welke mogelijkheden en kansen zich aandienen. Naast de inhoudelijke rol in een nieuwe positie kiezen zij zonder uitzondering en heel bewust ook voor de mensen en cultuur van de afdeling en organisatie. En dat is in mijn ogen terecht, want ook in het werkzame leven van een mens worden welzijn en geluk vooral bepaald door de verbinding met anderen en samenwerken. Dirk De Wachter: “Het fundament van ons bestaan is dat we het gevoel moeten hebben dat het zin heeft, dat ik iets kan toevoegen en betekenen voor de ander. Mijn leven krijgt zin en betekenis omdat het in de blik van de ander wordt opgemerkt en gezien.”
De ongelofelijke wonderlijkheid zit in de doodgewone dingen.
We denken in het leven veel in eigen hand te hebben, te beheersen en te kunnen controleren en sturen. Maar die ogenschijnlijke maakbaarheid van ons bestaan blijkt soms een luchtbel te zijn die zomaar uiteen kan spatten. Onverwachte en niet beïnvloedbare ontwikkelingen en gebeurtenissen, zowel in onze persoonlijke als professionele situatie, geven ons leven soms een heel andere richting en wending. Het bestaan biedt ons prachtige kansen, maar we komen soms ook -in de woorden van Dirk De Wachter- in misère terecht. En dan raadt hij ons aan om naast die mens te staan, “Vragen te stellen, te luisteren, niet te veel goede raad te geven, te tateren. Zwijg!” Zo zaten wij de laatste twee weken van haar leven naast m’n moeder; samen, stil, verwonderd en dankbaar.
De kans om er als medemens te zijn voor de ander is er dagelijks en altijd. Ook voor actuariële professionals, en daar is geen kansberekening voor nodig…
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
