In de afgelopen decennia met maar liefst 3,5 centimeter door ruim 28 biljoen ton smeltend ijs. Dit komt overeen met 10 keer de Mount Everest. Met andere woorden: alarmfase rood!
Tot zover geen verrassend nieuws. Wellicht wel als je luistert naar wetenschappers die de oorzaak toewijzen aan het kortetermijndenken en hameren op het tegenovergestelde. Helaas zijn er nogal wat drivers in het kortetermijndenken aan te geven, zoals het altijd maar streven naar continue economische groei. Het brengt de prangende vraag naar voren of we daarmee goede voorouders zijn. Voor de actuaris komt het dichterbij als disconteren wordt aangemerkt als een ‘duistere kunst’ om reden dat daarmee investeringen in de toekomst worden afgewezen. Disconteren leidt er zoals bekend toe dat een steeds kleiner gewicht wordt toegekend aan belangen die zich verder in de tijd voordoen. Mondiaal zijn er inderdaad nogal wat beleidsprojecten afgewezen die vanuit duurzaamheid wel nodig waren, maar ‘weg zijn verdisconteerd’. Diverse auteurs spreken dan ook van een ‘disconteringsprobleem’. Over het fenomeen negatieve rente alleen geen woord.
Als vanuit de wetenschap dan gewezen wordt op de noodzaak van het langetermijndenken, dan denk ik onmiddellijk aan mijn eigen beroepsgroep.
Ach negatieve rente. Een hoogleraar vertelde mij onlangs dat in zijn tijd ingeleverde uitkomsten met negatieve rente ongezien konden rekenen op aftrekpunten. Hadden we als actuarissen dan negatieve rente kunnen voorzien? Ofwel, het voorzien van een langdurige verstoring van een gezonde vraag en aanbod economie door een mega opkoop van staatsobligaties? En nog wel vanuit onze eigen ECB-gelederen? Dat dit ten koste ging én gaat van verzekeringsportefeuilles met hoge duraties en rentegaranties, is daarin voor lief genomen. Helaas uiteindelijk ook ten koste van de polishouders die geconfronteerd zijn met afstempelen of nog erger.
Onze eerdere profilering als schatbewaarder van de toekomst lijkt wat dat betreft te hoog gegrepen. Maar wat blijft is dat we wél schatplichtig zijn aan de toekomst, aan de nieuwe generaties en daar is wat voor nodig. Als vanuit de wetenschap dan gewezen wordt op de noodzaak van het langetermijndenken, dan denk ik onmiddellijk aan mijn eigen beroepsgroep. Zijn wij immers niet altijd bezig met wat nog komen gaat? Als beroepsvereniging laten wij dat minstens elke twee jaar zien in onze Prognosetafel, waar ‘een inschatting van de sterfte wordt gemaakt die ver in de toekomst ligt’. Kortom, zijn wij niet bij uitstek chauffeurs die vooruitrijden (assumpties) met onze blik voortdurend in de achteruitkijkspiegel (data) en bedreven in scenarioplanning? Dat wij later ook als goede voorzieners van duurzaamheid herinnerd mogen worden. Laten wij dit thema daarom nog veel vaker agenderen. Op korte termijn welteverstaan 😊.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
