Wat is er voorafgaand gebeurd in de zogenaamde dieselgate affaire? De EU wil graag dat binnen Europa schone auto’s worden geproduceerd die voldoen aan strenge emissienormen. Aan de andere kant wil de Europese auto-industrie zo veel mogelijk auto’s verkopen en daarbij graag zekerheid hebben over welke normen nu precies gelden. Om aan die wens van de industrie tegemoet te komen is exact aangegeven onder welke condities de emissietesten moeten worden uitgevoerd. Vervolgens heeft zich, in mijn ogen, een proces voltrokken dat we als “optimalisatie onder randvoorwaarden” kunnen zien: op welke manier regel je het gedrag van de motor in, zodat je de beste prestaties krijgt onder de randvoorwaarde dat je voldoet aan de uitstootnormen. Iedereen blij: de EU heeft zijn strenge emissienormen en de auto-industrie heeft duidelijkheid over het toezichtkader. Totdat de Amerikaanse toezichthouder het feestje kwam verstoren.
Sjoemelsoftware
Ik zie voor Solvency II dezelfde randvoorwaarden als bij de dieselgate affaire. De EU wil graag dat verzekeraars, die binnen Europa actief zijn, voldoen aan kapitaaleisen die een zekerheid van 99.5% garanderen. Aan de andere kant wil de verzekeringsindustrie zekerheid hebben over de kapitaalseisen die precies gelden. Om aan de wens van de industrie tegemoet te komen, heeft EIOPA exact aangegeven met welke schokscenario’s de kapitaalbuffers moeten worden berekend. Hoe voorkomen we nu dat wij als actuarissen (ongemerkt) in een “optimalisatie onder randvoorwaarden” proces terecht komen? Ik denk dat we steeds alert moeten blijven om niet alleen de letter van de regels te implementeren, maar juist ook naar de geest van de regels te handelen.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
