Achter deze punten gaat eigenlijk dezelfde vraag schuil: hoe gaan we in de financiële wereld met informatieasymmetrie om. Een vraag die vooral voor de generatie Y (Millennials, 1985-1995) belangrijk is, omdat zij - alle populaire financial planning literatuur ten spijt - niet zo sterk van het samengestelde rente-effect kunnen profiteren als de generaties voor hen die langer aan het sparen zijn. Bovendien zullen pensioenregelingen en mogelijk ook de AOW, lager uitvallen dan gedacht.
Alsof dat nog niet genoeg is, staat de reële rente al langere tijd negatief. In plaats dat het gespaarde geld voor ons werkt, moeten wij nu voor het gespaarde geld werken, omdat de koopkracht steeds lager wordt.
De meesten realiseren zich dat niet of steken de kop liever in het zand, omdat zij de situatie toch niet kunnen veranderen.
Dat financiële planning voor veel mensen geen hobby is, kan ik eerlijk gezegd dus wel begrijpen. Het is in mijn ogen een gezonde opvatting, dat geld er is om van te leven en dat we dus niet leven voor het geld. En dat klopt ook allemaal, zolang er genoeg is om van te leven. Voor een aantal groepen mensen wordt dat nu anders. Zo is bijvoorbeeld in Duitsland de groep mensen met een onderbroken loopbaan, inclusief de deeltijdwerkers, in gevaar. Zij hebben immers (duidelijk) minder pensioen opgebouwd en hebben ook lagere rechten in de Duitse AOW, die inkomensafhankelijk uitkeert. De meesten realiseren zich dat niet of steken de kop liever in het zand, omdat zij de situatie toch niet kunnen veranderen.
Intussen wordt op middelbare scholen nagedacht over het standaard opnemen van het vak “gezonde voeding” in het curriculum. Dat dit zinvol is, behoeft geen verder betoog. Maar is het ook niet tijd om de jongeren vroegtijdig te helpen bij het dragen van de verantwoordelijkheid voor hun financiële en levensrisico’s? Is het misschien een goed idee, dat actuarissen hier het voortouw nemen? Ik lever graag een bijdrage als wij dit speerpunt definiëren.
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
