Met interesse kijk ik naar de generatie die nu net volwassen is geworden. Een paar observaties wil ik met u delen. Ik zie dat jonge volwassenen de ernst van het leven hebben begrepen. In de collegezaal krijg ik vragen of alle pogingen om (de gevolgen van) de klimaatverandering te bestrijden wel zin hebben. Jonge mensen zijn ervan doordrongen, dat de problemen, die nu moeten worden opgelost, de capaciteiten van één individu duidelijk te boven gaan. Samenwerken is dus een must.
De inspanning van iedereen is nodig om samen een zo goed mogelijke levensvorm te vinden. Ik vind overigens, dat de oudere generaties, dit samen met de jonge generaties moeten doen. De veranderingen voor ons zijn het grootst. Wij moeten als hardcore-individualisten leren dat je goed kan leven met minder. Onze consumptiedrang moet duidelijk verminderen en van sommige dingen zullen we afscheid moeten nemen. Moeten wij niet terug naar het idee dat wij de wereld zo goed mogelijk aan de volgende generatie doorgeven? Dat wij meer moeten leven als “administrateur” van de wereld en minder als eigenaar of zelfs uitbuiter? En daarbij tegelijkertijd jonge mensen aan te moedigen, niet bij de pakken neer te zitten, maar samen de handen ineen te slaan?
Het gaat er dus om onze “raison d’être” weer eens af te stoffen en dat op de voorgrond te stellen.
Voor de verzekeringswereld was het denken in de vorm van het collectief (of de risicopool, zoals wij het nu vaak noemen), de hoeksteen waar de verzekeringsleer op is gebouwd. Maar ook wij zijn zwaar door de individualistische tijdsgeest beïnvloed: we zijn steeds meer op risico’s gaan selecteren en hebben daarop een prijsdiscriminatie toegepast, en wij hebben steeds meer risico’s naar de klant verlegd (een unit linked levensverzekering heeft nog maar een heel beperkte biometrische risicoafdekking). Van verzekeraars wordt nu gevraagd producten te ontwikkelen, die gaan helpen de hele transitie te begeleiden. Dat vraagt naar mijn bescheiden mening om een collectieve aanpak, ook omdat de fysieke risico’s duidelijk aan impact toenemen. Het gaat er dus om onze “raison d’être” weer eens af te stoffen en dat op de voorgrond te stellen. Waartoe zijn wij op aarde: wij stellen mensen in staat iets meer risico te nemen en daardoor een beter leven te hebben, omdat we de impact van deze risico’s als ze dan al toeslaan opvangen. Samen voor elkaar!
Deze blog is op persoonlijke titel geschreven.
