Overleven met ons kortetermijnbrein

. Ik herinner me nog de eerste keer dat ik bij een bijeenkomst van het Koninklijk Actuarieel
Genootschap hoorde over het begrip ‘langlevenrisico’ en erger nog, ‘sterftewinst’. U kunt zich voorstellen dat dat voor iemand die zich dagelijks bezighoudt met het zo lang mogelijk gezond houden van ouderen branchevreemde begrippen zijn.

Onze levensverwachting stijgt steeds verder, al 150 jaar met gemiddeld drie maanden per jaar. Als dokter verbaast het me hoe er naar de cijfers over ons steeds langere leven wordt gekeken. Veel discussies rondom levensverwachting gaan met name over de lengte van het leven, en over het geld dat nodig is om die lengte te dekken. Maar er worden
niet eenvoudigweg maanden achter het leven aangeplakt. De inhoud van dat leven verandert ook. Vroeger was een pensioen een voorziening om mensen die te oud waren om te werken toch een inkomen te geven. Tegenwoordig zijn veel mensen die met pensioen gaan nog in goede gezondheid en helemaal niet te oud om te werken.

Er ontstond een hele nieuwe levensfase, de fase na het werkende leven, waarin veel mensen nog in goede gezondheid en welvaart verkeren. Vorig jaar was er een zoektocht naar een naam voor mensen in deze nieuwe levensfase. ‘Yeppen’ werden ze genoemd, en later ‘vitalo’s’. Het is belangrijk om deze veranderende levensloop mee te nemen in het denken over pensioenen. Iemand die wereldreizen wil maken, heeft andere financiële wensen dan iemand die alleen in zijn onderhoud moet voorzien.