Verscholen in een document met een ander doel, lezen we dat de EC een onderzoek wil of de kapitaalvereisten bij verzekeraars aangepast moeten worden in de standaardformule voor het tegenpartijkredietrisco. In deze bijdrage bezien we of zo een aanpassing in de standaard formule de verschillen rechttrekt, en of de arbitragezorgen van de Europese Commissie terecht zijn. Om die vragen te kunnen beantwoorden verdiepen we ons in de wijze waarop hypotheken in de prudentiële kentallen van banken en verzekeraars terecht komen.
Bedrijfsmodel
Wat we in het dagelijks spraakgebruik als hypotheek aanduiden, is een hypothecaire lening met een woonhuis als onderpand. Momenteel hebben veel nieuwe hypotheken een rentevast periode van twintig jaar. Bij vervroegde aflossing gedurende de rentevast periode zal de lening verstrekker een vergoeding berekenen als de dan geldende hypotheekrente onder de contractuele rente ligt. Die vergoeding wordt berekend als de waarde van het verlies door de vervroegde aflossing. Er zijn twee belangrijke uitzonderingen voor toepassing van de vergoeding: bij verhuizing en kleinere aflossingen wordt de vergoeding niet in rekening gebracht. De rentevast duur en de vervroegde aflossingen definiëren het renteprofiel van hypotheken.
Banken trekken vooral kort spaargeld aan om het langer uit te zetten in leningen met kredietrisico. Het spaargeld kent een variabele rente en is op korte termijn opneembaar. Voor verzekeraars geldt dat de meeste hypotheken op de balans van een levensverzekeraar belanden. De verplichtingen van een levensverzekeraar kennen een lange rentevast periode en zijn niet direct opvraagbaar. Er is dus een verschil in het rente- en liquiditeitsrisico van de funding.
Lees het hele artikel verder onder Download.